Purwaning
Dumadi 1:1-5
Kitab Purwaning Dumadi ing basa aslinipun (ibrani) kasebat “bereshit”
ingkang tegesipun “ing wiwitanipun” (cara bermulanya). Isinipun kitab punika
pancen dipun wiwiti cariyos nalikanipun Gusti Allah yasa bumi lan saisinipun. Wonten
Ing tijemahan bahasa Yunani kasebat “geneseos” ingkang ateges “asal, sumber,
keturunan utawi ugi wiwitan. Lumantar tijemahan punika kitab Purwaning Dumadi ugi
nyariosaken sejarah bab asal usul lan tedhak turunipun bapa-bapa leluhur Israel
ingkang kapilih dening Gusti Allah.
Sambet kaliyan tijemahan ibrani ingkang tegesipun “ing wiwitanipun”, ayat
ingkang kita rembag wanci punika nyariosaken gambaran wiwitanipun Gusti Allah
yasa langit lan bumi. Menawi kita gatosaken ing ayat 1-5 punika nedahaken kalih
perkawis. Ingkang sepisan ing ayat 1 bilih ingkang yasa langit lan bumi punika
Gusti Allah. Ingkang kaping kalih, Ing jaman kawitan sakderengipun Gusti Allah
yasa, kawontenan “bumi campur bawur lan
suwung, segara kesaput ing pepeteng, dene Rohe Allah nglayang ing sadhuwure toya”
(toya ingkang kathah). Salajengipun Gusti Allah ngandika (bersabda) “Anaa
pepadhang” Tumuli wonten pepadhang. Saksampunipun punika Gusti Allah misahaken
ingkang padhang kaliyan ingkag peteng. Ingkang padhang kaparingan nami raina,
lan ingkang peteng kaparingan nami wengi.
Saking ayat 1 kita kaengetaken bilih sedaya ingkang dumadi ing jagad
punika wiwitanipun saking Gusti Allah lan pangandikanipun. Panjenenganipun
kersa ngagem panguwaosipun lan caranipun ingkang mboten saged katindakaken
dening panguwaos sanes saking jagad punika, kalebet saking manungsa. Benten kaliyan ingkang kagambaraken ing agami
suku murba ing keyakinan taleripun (sukunipun) ingkang manggen sisih wetan
negari Indonesia. Keyakinanipun inggih punika, bilih jagad lan sakisinipun
pinangka wohing sesambetan (sacara kadagingan utawi kawin) antawisipun para ilah setunggal lan
setunggalipun. Dados ayat punika nggambaraken jati didirining Gusti Allah ingkang
nglangkungi sedayanipun. Panguwaosipun mboten saged kasamekaken kaliyan
panguwaos ingkang wonten ing jagad.
Salajengipun saking ayat 2-5 kita sami katedahaken bilih jagad ingkang
sae punika wiwitipun saking kawontenan tohu
wavohu (campur bawur lan suwung) lajeng katata dening Panjenenganipun
lumantar pangandikanipun. Tembung tohu
wavohu punika nandhesaken kawontenan bumi ingkang dereng katata lan taksih
campur bawur, dereng pantes kasebat papan ingkang prayogi kangge gesangipun
titah sanes kalebet manungsa. Milanipun Gusti Allah rawuh “rohe Allah nglayang” lajeng ngandika “anaa pepadhang”. Tembung
pepadhang punika nelakaken rampungipun jaman ingkang dipunkawosi pepeteng lan
campur bawur. Nelakaken ugi bilih pepadhang punika pinangkanipun saking Gusti
Allah, awit Panjenenganipun punika pepadhang (Injil Yokanan 1:4,5).
Kanthi mekaten lumantar pethikan cariyos Gusti Allah yasa jagad lan
sakisinipun, kita sami kaajak ngraos-raosaken malih sepinten agenging
pakaryanipun Gusti Allah tumrap dumadinipun jagad lan sakisinipun. Lumantar
pakaryanipun kita sami kaatag wanuh dhateng Panjenenganipun. Sepinten kita sami
ngaturaken panuwun dene, Gusti Allah ingkang sampun miwiti pakaryanipun kanthi
runtut lan maringi pepadhang tumrap kawontenan ingkang peteng.
POKOK PIREMBAGAN :
- Menawi kita gatosaken kawontenaning jagad sakpunika, punapa kawontenanipun taksih kados ingkang kinarya dening Gusti ing wiwitanipun? Kenging punapa mekaten
- Punapa ingkang njalari kawontenaning jagad kados-kados sampun tebih kaliyan pakaryanipun Gusti ingkang wiwitan?
- Punapa ingkang perlu kita tindakaken, supados kita ugi saged njagi lan ngrimati jagad lan sakisinipun kados ingkang kinersakaken dening Gusti?
No comments:
Post a Comment